Medycyna osteopatyczna (osteopatia) istnieje w systemie opieki zdrowotnej od 125 lat. Twórcą metody był lekarz Andrew Tylor Still (1828-1917), który podczas praktyki lekarskiej oraz wieloletnich badań doszedł do wniosku iż dziedziny najważniejsze w leczeniu człowieka to anatomia, fizjologia oraz sam człowiek. Swoją koncepcje pracy oparł na założeniu iż większość chorób bierze się z nieprawidłowości krążenia płynów w ustroju w wyniku ucisku przez kości i tkanki. Leczeniem natomiast jest poszukiwanie i usuwanie strukturalnych nieprawidłowości, przeciążeń i zaburzeń poszczególnych struktur organizmu, co w konsekwencji ułatwi mu odnalezień naturalnych dróg walki z chorobą.

Aktualnie osteopatia jest holistyczną koncepcją pracy z ciałem człowieka, gdzie osteopata dzięki bardzo szerokiej wiedzy ogólnomedycznej i specyficznym umiejętnościom manualnym skupia się przede wszystkim na diagnozie klinicznej. Przywróceniu zdrowia, rozumiane jako stan równowagi organizmu, odbywa się poprzez zwalczanie dysfunkcji stawowych i tkankowych przy użyciu łagodnych i bezpiecznych zabiegów manualnych. Celem jest odnalezienie i leczenie ograniczeń ruchomości w całym ciele człowieka, a głównym obszarem pracy jest system nerwowo-mięśniowo- szkieletowy. W obrębie holistycznej koncepcji, opartej głównie na całościowymi i indywidualnym spojrzeniu na człowieka, znajdują się specjalistyczne techniki z obszaru terapii manualnej, a także terapii wisceralnej (trzewnej) oraz terapii czaszkowej.

Odpowiednio dobrane badanie kliniczne i palpacja w celu wnikliwego zrozumienia patologii stawów, mięśni, powięzi, nerwów i naczyń pozwala również na pracę w obszarze narządów wewnętrznych wraz z ich specyficznym układem więzadłowym i powięziowym. Techniki czaszkowe stosuje się w celu przywrócenia właściwej elastyczności wybranych struktur czaszkowych, aby poprawić cyrkulację płynu mózgowego oraz stymulować układ neurowegetatywny i hormonalny. Terapia polega na specyficznych sekwencjach delikatnych i miękkich technik, które ukierunkowane są pośrednio lub bezpośrednio na problem pacjenta. Tak szeroki wachlarz narzędzi leczniczych umożliwia pracę nie tylko w obszarze narządu ruchu ale pozwala również to na skuteczną pomoc w takich schorzeniach jak funkcjonalne zaburzenia w obszarze jamy brzusznej i klatki piersiowej, zapalenia zatok, neuralgia nerwu trójdzielnego, dysfunkcje stawu skroniowo-żuchwowego, zawroty głowy, różnego pochodzenia zaburzenia równowagi i bóle głowy.